Ο περιηγητής διαθέτει κάποιου είδους φυσική κλίση στην επαγρύπνηση, μια πηγαία παρατηρητικότητα του καθημερινού αλλά και του ξένου· δεν περπατά αδιάφορα στους τόπους και στους δρόμους τους. Οι αισθήσεις του στέκονται στα βλέμματα των ανθρώπων, στις πίσω αυλές των σπιτιών, στις φωλιές των πουλιών, στη μυρωδιά του χώματος, στο χρώμα των τοίχων, στον αέρα των βουνών.
Ο περιηγητής θέτει ερωτήματα στο παρελθόν, επειδή είναι η προέλευση των πραγμάτων που θα του εξηγήσει την εικόνα του παρόντος. Το παρελθόν διηγείται στον περιηγητή σαν τις γιαγιάδες που λένε παραμύθια στα εγγόνια. Οι ιστορίες των τόπων είναι οι μνήμες των ανθρώπων τους· αυτές καθοδηγούν τον περιηγητή στην ανακάλυψη και διάσωση άλλοτε μικρών και άλλοτε λαμπρών θησαυρών.