7 Ιανουαρίου 2019
Μακρά Γέφυρα (Uzunköprü). Εδώ βρίσκεται η μακρά γέφυρα, η μεγαλύτερη πέτρινη γέφυρα του κόσμου (μήκος περίπου 1,24 χλμ) με 172 αψίδες σχεδιασμένη από τον αρχιτέκτονα Μουσλιχιδδίν ανάμεσα στα 1426-1443. Το τοπίο στο σημείο που περνά ο άγριος ποταμός Εργίνης ήταν απόκοσμο, στημένο από τον καλύτερο σκηνοθέτη του πλανήτη: την φύση. Λευκό απάτητο χιόνι, ομίχλη να κυλά απαλά πάνω από τον χειμαρρώδη ποταμό και ο ήλιος σαν άθερμη σελήνη, ένας φωτεινός δίσκος πίσω από λευκά σύννεφα. Η κωμόπολη ήταν κύριος εμπορικός σταθμός στον δρόμο από την Αδριανούπολη προς την Κεσσάνη, τα Γανόχωρα, την Καλλίπολη αλλά και την Ραιδεστό. Σήμερα βρήκαμε παντού κλειστές πόρτες: και στον ανακαινισμένο ναό του αγ. Ιωάννη (1875), και στο τζαμί του σουλτάνου Μουράντ Β΄ (1444) και στο Μουσείο Πόλης (πρώην Λαμπαδαρίδειος Αστική Σχολή, 1907). Περιηγηθήκαμε όμως αρκετή ώρα στους παγωμένους δρόμους της Μακράς Γέφυρας, όπου σώζονται ακόμα παλαιά σπίτια Ρωμιών, Εβραίων και Μουσουλμάνων. Σταθήκαμε και στην περίφημη κρήνη του Τελλί που υφίσταται από την εποχή του Μουράντ Β΄. Ήταν η πρώτη κρήνη που έφερε νερό μέσα στον οικισμό και στολίζεται με σχέδια των αρχών του 18ου αι., από την Εποχή της Τουλίπας (Lale Devri).
Μαγούλα (Kavacık). Εδώ δεν θα σταματούσε περιηγητής. Σταμάτησα γιατί κρατούσαν κάποτε ρίζες μου σε αυτό το μικρό θρακικό χωριό των περίπου 800 κατοίκων στις αρχές του 20ού αιώνα. Η προγιαγιά Ουρανία Παπατζίκη γεννήθηκε εδώ το 1911 και μέχρι τα 86 της έλεγε ιστορίες από όσα θυμόταν από το χωριό της και από τον ξεριζωμό τους από το Καβατζίκι που βρίσκεται περίπου 10 χλμ νοτίως της Μακράς Γέφυρας. Το χωριό έχει πολλά ρέματα, είναι χτισμένο σε πλαγιά χαμηλού υψώματος και οι νυν κάτοικοι διατήρησαν αρκετά σπίτια από πέτρα και λάσπη: τα χαρακτηριστικά μακρόστενα χαμηλά σπίτια των Ρωμιών της Θράκης που θυμίζουν στη σύλληψη οικισμούς χιλιάδων χρόνων. Αναζήτησα το σπίτι όπως το είχε περιγράψει η προγιαγιά: σπίτι χαμηλό, με αυλή στην οποία δέσποζε μια μουριά και δίπλα υπήρχε πηγάδι. Βρήκα ένα που έμοιαζε δίπλα στο τζαμί, αλλά ποιος να ξέρει πια αν ήταν αυτό; Ίχνος της εκκλησίας του αγ. Ιωάννη του Προδρόμου που χτίστηκε το 1843 και του δημοτικού σχολείου δεν εντόπισα. Υποψιάζομαι όμως ότι η μεγάλη αλάνα στο σχολείο που βλέπουμε σήμερα ίσως να ήταν η κεντρική πλατεία του χωριού με την εκκλησία και το σχολείο δίπλα. Το χιονισμένο χωριό ήταν ήσυχο σήμερα και οι λιγοστοί κάτοικοι που είδαμε ήταν κάτω στο καφενείο, με τους παπούδες να κοιτούν τον ξένο που ανεβοκατεβαίνει τους δρόμους του χωριού και να χαζεύει τα ρέματα αναζητώντας τους παλιούς νερόμυλους.
Αν δεν έχετε πάει στους τόπους των προγόνων σας, να το κάνετε. Η επιστροφή γλυκαίνει τις καρδιές, υποστασιοποιεί την μνήμη που περνά από γενιά σε γενιά και στο τέλος μια τέτοια περιήγηση φέρνει φως στην ψυχή.