8 Ιουνίου 2017
Η Πάτρα είναι μια πόλη-λιμάνι (η τρίτη μεγαλύτερη της σύγχρονης Ελλάδας) και σημαντική από την αρχαιότητα ιδίως κατά την περίοδο δημιουργίας της δημοκρατικής Αχαϊκής Συμπολιτείας (3ος αι π. Χ.). Η ρωμαϊκή περίοδος της πόλης άρχισε το 146 π. Χ. και υπήρξε από τις γονιμότερες πολιτισμικές περιόδους της. Η ακρόπολή της αναβαθμίστηκε με δημόσια έργα και αγαθά από αυτοκράτορες όπως ο Τιβέριος και ο Αδριανός και κατοικείται αδιάκοπα ως τις μέρες μας. Ο απόστολος Ανδρέας έφτασε εδώ και μαρτύρησε επί Νέρωνα προτού ο χριστιανισμός επικρατήσει πλήρως στην πόλη που τον τιμά ως πολιούχο της στον μεγαλοπρεπή ναό (1908-1974) στα δυτικά της κάτω πόλης. Κατά τα βυζαντινά χρόνια η Πάτρα έπεσε σε παρακμή, καταλήφθηκε από τους Φράγκους το 1205, από τους Οθωμανούς το 1458 και για περίπου μισό αιώνα από τους Ενετούς (1687-1715) και ελευθερώθηκε από τους Οθωμανούς κατά την Ελληνική Επανάσταση το 1828.
Περιδιαβαίνοντας την άνω πόλη της Πάτρας στις συνοικίες Κάστρα, Τάσι, Παντοκράτορος και Παντανάσσης, ο περιπατητής θα συναντηθεί με το ομορφότερο και πιο ανθρώπινο πρόσωπο της σύγχρονης Πάτρας. Τα τείχη της ακρόπολης οικοδομήθηκαν αρχικά από τον Ιουστινιανό περί τα μέσα του 6ου αιώνα. Βέβαια οι οχυρώσεις αναπροσαρμόστηκαν πολλάκις επί Φράγκων, Ενετών και Οθωμανών. Ανεβαίνει κανείς εκεί από τις οδούς αγίου Νικολάου που φτάνει ως το λιμάνι και Γεροκωστοπούλου με τα φοιτητικά στέκια που αρχίζει από την πλατεία Γεωργίου Α’ όπου δεσπόζει το θέατρο Απόλλων του Ερνέστου Τσίλλερ (1872). Στην άνω πόλη θα βρεις ακόμα χαμηλά σπίτια πέτρινα και αρκετά νεοκλασσικού ρυθμού που εξαπλώθηκε σε όλη την πόλη μετά τα μέσα του 19ου αιώνα και κορυφώθηκε στις αρχές του 20ού. Οι μικρές δροσερές πλατείες, μερικές κρήνες και πλήθος ήρεμων σοκακιών κρατούν ακόμη μια εικόνα που έρχεται σε αντίθεση με την κάτω πόλη που ξεπέφτει αρχιτεκτονικά εδώ και πολλές δεκαετίες.
Στην άνω πόλη διακρίνει κανείς ακόμα τα ερείπια της ρωμαϊκής εποχής με προεξάρχον το ρωμαϊκό ωδείο (του 160) και το σταυροειδές νεκροταφείο, το υδραγωγείο στο Δασύλλιο, τα ερείπα του σταδίου αλλά και του Νυμφαίου (στους πρόποδες της ακρόπολης από την πλευρά της περιοχής Ψηλαλώνια), ενός ιερού χώρου αναψυχής του 2ου αιώνα με στοά, κήπο και ημικυκλικές κερκίδες. Στην ακρόπολη βρίσκεται και ο μαχαλάς των Φράγκων, το παλιό δημοτικό νοσοκομείο που λειτούργησε από το 1872 (σήμερα Μουσείο Λαϊκής Τέχνης) και το παλιό εμπορικό κέντρο της οθωμανικής περιόδου όπου και χαμάμ που λειτουργεί ακόμα λίγο πιο πέρα από την επιβλητική εκκλησία του Παντοκράτορα που ανηγέρθηκε την περίοδο 1835-1840. Υπήρχε ως ορθόδοξος ναός την βυζαντινή εποχή, αργότερα μετατράπηκε σε καθολικό ναό (επί Ενετών ονομαζόταν Άγιος Μάρκος) αλλά και σε τζαμί, το επονομαζόμενο Κουρσούμ. Η οθωμανική περίοδος της Πάτρας όμως αχνοφαίνεται πια, μιας και για εθνικούς λόγους ξεχάστηκε.
Η Πάτρα, όπως κάθε πόλη-λιμάνι, έχει κρυμμένα μυστικά στους φωτεινούς και πιο σκοτεινούς της δρόμους και αυτό την κάνει γοητευτική.