5 Απριλίου 2020
Κυριακή συχνά αγανακτείς να βγεις ένα περίπατο στο ιστορικό κέντρο της Κωνσταντινούπολης. Τα παζάρια πήζουν από εκατομμύρια ντόπιων και τουριστών που βγαίνουν για τα αλισβερίσια, τα μεϊντάνια πολύβουα, τα καφενεία (παραδοσιακά και σύγχρονα) κάνουν σεφτέ από νωρίς, όλες οι λεωφόροι ασφυκτιούν από ένα ατέρμονο συρφετό αυτοκινήτων που λες είναι φίδι που έρπεται αν το δεις από ψηλά κι οι ακτές του Βοσπόρου βουλιάζουν από όσους θα βγουν για περίπατο, για ψάρεμα και ραντεβού. Σήμερα όμως τίποτα δεν θύμιζε την ζωή της Πόλης. Μια βόλτα με αυτοκίνητο στο ιστορικό κέντρο ήταν απλώς μια βλακώδης ιδέα. Σήμερα όμως όχι. Οι λεωφόροι άδειες, χώροι στάθμευσης άδειοι, τα παζάρια κλειστά, οι αγορές, τα καφενεία άδεια, οι γάτες της Πόλης σαν να λιγόστεψαν κι αυτές, στον Βόσπορο φουρτούνα με μανιασμένο βορριά και ένα ψιλόβροχο που αντικατέστησε τους περιπατητές στάλα στάλα. Εκατοντάδες πλοία αναμένουν στο στόμιο του Βοσπόρου μέρες για να περάσουν. Όλα λες και σταμάτησαν. Είναι η Πόλη των ημερών της πανδημίας. Η Πόλη όπως δεν την έχουμε ξαναδεί ποτέ κι είθε να μην την ξαναδούμε ποτέ- κι ας σιχτιρίζουμε για τα στριμώγματα στα μεϊντάνια και τα καφενεία της, τα παραφορτωμένα λεωφορεία, την πολυκοσμία και την εξουθενωτική της κίνηση. Άλλωστε τί είναι τα διαμάντια χωρίς τα χέρια που τα φέρνουν στο φως;